trofea myśliwskie

Trofea myśliwskie

Trofea myśliwskie są to poddane spreparowaniu niejadalne części ciała upolowanej zwierzyny lub złowionej ryby, które są dla myśliwego, czy też wędkarza dowodem udanych łowów lub polowania. Przez trofeum myśliwskie rozumie się części ciała zwierząt, które są charakterystyczne dla danego gatunku, muszą one posiadać charakterystyczne cechy, przykładowo do trofeów myśliwskich możemy zaliczyć: czaszki, uzębienie, futro, skóra, urożenie (rogi albo poroże).
Wszelkie uwarunkowania prawne w zakresie, co i w jakim przypadku uznaje się za trofeum myśliwskie reguluje prawo łowieckie. Według niego, niektóre trofea muszą podlegać znakowaniu, wycenie, wpisaniu do ewidencji. Natomiast, jeżeli mamy na myśli trofea naprawdę wyjątkowe, rekordowe na skalę świata czy też Polski to dodatkowo podlegają one ochronie prawnej.
Trofea podlegające obowiązkowej wycenie i wpisaniu do Centralnego Rejestru Łowieckiego to:

• czaszka borsuka
• czaszka jenota
• czaszka lisa
• ślimy muflona
• oręż dzika
• poroża: sarny, daniela, łosia, jelenia szlachetnego i jelenia wschodniego

Już od prawieków trofeom przypisywano magiczną, mistyczną moc. Jako talizmany w naszej kulturze wykorzystywano: naszyjniki z zębów niedźwiedzia czy też niedźwiedzich pazurów. W miarę rozwoju cywilizacji mistyczne właściwości trofeum zostało zapomniane. Nie miało już ono zdolności nadprzyrodzonych. Było jedynie pamiątką po udanym polowaniu, pamiątką przeżyć, poświadczało wysoką jakość zwierzyny na danym terenie a także świadczyło o odwadze myśliwego.
W miarę rozwoju nauki, zauważono też inną rolę, jaką mogą spełniać myśliwskie trofea. Są one doskonałym obiektem do badań nie tylko anormalnych, gigantycznych okazów. Dzięki ich dokładnej analizie możliwe jest dogłębne poznanie biologii i korzeni danego gatunku. Badania takie mogą również dotyczyć jednego osobnika, albo szerzej – populacji, której był przedstawicielem.
Istnieje wiele polskich i międzynarodowych organizacji łowieckich, dzięki którym myśliwi mogą dzielić się swoimi osiągnięciami i prezentować je szerokiemu gronu odbiorców. Dzięki tym organizacjom powstały również klasyfikacje, które ujednolicają hierarchię zdobyczy.

 Jeżeli chodzi o zasady, jakimi trzeba się kierować podczas preparowania trofeów, ich wyceny, oceny i wystawiania precyzują je odpowiednie przepisy łowieckie. Nie ma przepisów regulujących co z trofeum należy później robić, jak i gdzie ma być przechowywane, czy musi być opisane np. datą i miejscem polowania. Istnieje jednak wśród myśliwych niepisana zasada, że każdy okaz samca zwierzyny grubej powinno zostać wyeksponowany. Jeżeli nie w naszym domu, czy też w siedzibie koła łowieckiego, to chociażby w szkolnym gabinecie biologicznym, czy też powinien zostać oddany odpowiedniemu wydziałowi szkoły wyższej. Jest to zgodne z zasadą, że „życie wyrwane z kniei powinno zostać odpowiednio uhonorowane”. Kolejna zasada brzmi „Kto nie szanuje trofeów, nie szanuje zwierzyny”. Zgodnie z nią godne wyeksponowanie każdego okazu to niejako myśliwskie święto, okazanie szacunku zwierzynie.

Ostatnią, niezwykle istotną kwestią jest rynek trofeów. Jeżeli myśliwy sprezentuje swoje trofeum, to nikt nie ma do niego pretensji, nie ma to negatywnego oddźwięku w środowisku łowczych. Jednak handel trofeami (pomijając sytuację, kiedy dana osoba znajdzie się w ciężkiej sytuacji materialnej) to proceder według zdecydowanej większości myśliwych naganny. Jest to uznawane nie tylko za wyzbywanie się własnych wspomnień, ale i za nieposzanowanie swoich zdobyczy. Podobnie źle środowisko myśliwych wypowiada się na temat kupowania trofeów. Szczególnie niekorzystne jest zjawisko kupowania trofeów przez początkujących myśliwych, którzy nie posiadają odpowiedniego doświadczenia, są na samym początku kariery myśliwskiej, a ich gabinety, czy salony pełne są już niezwykle cennych i pięknych okazów.