polowanie na dziki II

W polskich lasach liściastych i mieszanych  miłośnicy polowań mogą oddać się swej pasji, polując na dziki. Zwierzęta te żyją w stadach zwanych watahami liczącymi od kilku do kilkudziesięciu osobników. Dziki tworzące różne watahy często wspólnie żerują, tworząc tym samym bardzo duże zgrupowania. W skład jednej gromady najczęściej wchodzi samica dzika z młodymi. Dorosłe samce rzadko przyłączają się do watah, najczęściej żyją samotnie.

Polowanie na dziki jest wyjątkowe, niesie ze sobą dużo emocji, wymaga skupienia i zręczności. Dziki choć mają słaby wzrok, to charakteryzują się dobrym węchem i potrafią biegać galopem. Są także agresywne i w niektórych sytuacjach potrafią szarżować na wroga i dotkliwie go poranić.  Dlatego też polowanie na dziki jest dużym sprawdzianem dla jego miłośników, podczas którego liczy się nie tylko znajomość zwierzyny, dobre przygotowanie fizyczne i umiejętności strzeleckie, ale także umiejętność radzenia sobie ze stresem, a czasem nawet strachem. Z tego tytułu na więcej niż jednego dzika najlepiej  polować zbiorowo, a nie indywidualnie. Sezon polowań na te zwierzęta zależy od grupy wiekowej dzików. Na odyńce i warchlaki poluje się w okresie od 01 kwietnia do 15 lutego, na lochy – od 15 sierpnia do 15 stycznia. Na dziki można polować na rożne sposoby. Do najpopularniejszych należą:  zasiadka, polowanie z psami i zbiorowe polowanie z nagonką.  

Zasiadka  polega na czatowaniu na zwierzynę w wybranych miejscach: na ziemi lub ambonach. Te ostatnie ustawia się głównie w miejscach, gdzie można spodziewać się wychodzenia dzików na otwarte powierzchnie np. na granicy lasu i pół. Ten rodzaj polowania przeprowadza się zazwyczaj o świcie,  zmierzchu lub w księżycową noc. Polowanie z ambon jest bezpieczniejsze niż polowanie z ziemi, ponieważ zwierzynie trudniej jest zwietrzyć obecność myśliwego, a ten ma możliwość obserwacji i spokojnego ustawienia się do strzału. Do dzików można strzelać zarówno ze sztucerów jak i broni gładko lufowej, ale tylko pociskami kulowymi. Na dziki także bardzo dobrze poluje się z psami, w języku myśliwych zwanych dzikarzami. Takie psy muszą się wykazywać ostrością, walecznością, odwagą, szybkością oraz niewielkim wzrostem. Duży pies, o ciężkiej budowie nie miałby szans odskoku przed atakiem dzika w zagajniku lub gąszczu, w których dolne gałęzie drzew tworzą tylko niewielkie prześwity wolnej przestrzeni. Dlatego właśnie do polowań na dziki używa się psów o specjalnych predyspozycjach i niewielkich wzrostem, głównie terierów, jamników, łajek, ogarów polskich, gończych polskich i wachtelhundów. Częstym i dostarczającym wielu emocji sposobem polowania jest polowanie zbiorowe z naganką inaczej nazywaną nagonką. Naganka to zespół ludzi, których zadaniem jest spłoszyć dziką zwierzynę, w tym przypadku dziki i skierować ją na stanowiska myśliwych. Zwierzęta płoszone są kołatkami, które powodują duży hałas. Myśliwi polują na dziki nie tylko ze względy na mięso, ale także na trofea w postaci  kłów dolnej i górnej szczęki. Ich długość  zależy od wieku dzika i od tego czym się żywi. Dolne kły dzików w wieku 5-6 lat osiągają długość 16-18cm, a u  dzików  7-8 letnich dochodzą do 23-24cm.