myśliwy

 

Myśliwy jest to osoba, która czynnie uczestniczy w polowaniu w celu zdobycia mięsa, kości, skór i trofeów myśliwskich. Dawniej określano go mianem łowczego, co w mowie potocznej stosowane są do dziś. Myśliwi zajmują się gospodarką łowiecką, którą ściśle określają prawa łowieckie. Kieruj się także etyką, która zawiera zbiór wzorców postępowania dzikiej zwierzyny, psów myśliwskich, ptaka łowczego, organizacji łowieckiej i środowiska naturalnego.

Myśliwym może zostać każdy, ale po przejściu odpowiedniego kursu i zdobycia pozwolenia na broń. Po skończonym kursie młody adept wie podstawowe zasady polowania i zachowania bezpieczeństwa. Uzyskuje wiedze teoretyczną o zwierzętach żyjących w lesie, budowie anatomicznej pozwalającej odróżnić samca od samic, o trybie życia, charakterystycznych miejscach bytowania. Dowiaduje się o tzw. kalendarzu polowań, w którym wyszczególnione są okresy, w czasie trwania, których można pozyskiwać określone zwierzyny. Zapoznaje się z zasadami prawa i etyki łowieckiej.

Po skończonym kursie młodego myśliwego czeka uroczysta ceremonia ślubowania, podczas której własnym honorem przysięga przestrzegać praw i obowiązków wynikających z członkostwa Polskiego Związku Łowieckiego. Ślubowanie nie jest elementem koniecznym pozwalającym na uczestniczenie w łowach, nie jest ustanowione przez prawo, lecz jest elementem wielowiekowej tradycji. Każdy młody łowczy powinien przysiąc, że z honorem będzie postępował zgodnie z zasadami moralnymi i etycznymi wobec upatrzonej zwierzyny. Inną tradycją, która może zaskoczyć niedoświadczonego myśliwego jest chrzest. Po upolowaniu pierwszej w życiu zwierzyny na czole umieszcza się mu palcem lub nożem umoczonym we krwi zwierzęcia znak krzyża i wypowiada się wówczas „Chrzczę Cię na wyznawcę świętego Huberta”. Od tego momentu myśliwy oficjalnie zostaje przyjęty do grona łowców.

W swoim wyposażeniu myśliwy ma przede wszystkim broń i charakterystyczne ubranie. Broń dzieli się na śrutową, kulową i kombinowaną a jej dobór zależy od rodzaju polowania i zwierzęcia, które się łowi. Wybierając się na zwierzęta „grube” należy przygotować broń na kule np. sztucer jednolufowy lub dwulufowy. Ubranie natomiast powinno być koloru zielonego, khaki lub brązowego, by myśliwy mógł się stopić z otaczającą roślinnością i spokojnie pochodzić zwierzynę. Dodatkowo wybierając się na polowania zaleca się wzięcie innych akcesoriów, na przykład lornetki, noża, które ułatwią mu tropienie i celowanie. Podczas wykonywania polowania myśliwy powinien mieć ze sobą legitymację Polskiego Związku Łowieckiego, pozwolenie na posiadanie broni myśliwskiej, a w przypadku polowań indywidualnych – także upoważnienie wydane przez dzierżawcę lub zarządcę obwodu łowieckiego. Jeżeli w Polsce chce łowić cudzoziemiec musi on wykupić polowanie lub dostać zgodę Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa.

Myśliwy po każdym polowaniu ma obowiązki wobec upolowanej zwierzyny. Powinien on dopilnować by zdobycz się nie zmarnowała, nie zgniła lub zaparzyła podczas transportu i składowania. Do jego obowiązków należy również prawidłowe wypatroszenie zwierzęcia. Zwierzynę grubą czyli dziki, sarny, jelenie patroszy się zaraz po ustrzeleniu. Czynność tę wykonuję się z pewnymi zasadami i ostrożnością, by nie przerwać żołądka i by jego zawartość nie wylała się na mięso. Po wypatroszeniu ze zwierzęcia spuszcza się krew, w języku łowieckim mówi się farbę. Najlepiej zwierzę stygnie, gdy tusza jest podwieszona. Proces ten powinien trwać, co najmniej 6 godzin. W przypadku zwierzyny drobnej (lisy, bażanty, kuropatwy, zające, króliki i wiele innych) po ustrzeleniu pierwszą czynnością nie jest patroszenie, lecz usunięcie moczu, poprzez naciśnięcie dolnej powierzchni podbrzusza. Robi się tak, ponieważ zalegający mocz nadaje mięsie nieprzyjemny zapach. Udział w polowaniach należał kiedyś do przywilejów królów, książąt i szlachty. Wśród polskich władców, którzy zasłynęli ze swego zamiłowania do polowań byli Władysław Jagiełło, Kazimierz Wielki, – który podobno zmarł na polowaniu i Stefan Batory.