Historia botoksu

Historia botoksu

 

Botoks został odkryty przez przypadek. Jego „kariera” rozpoczęła się ponad sto lat temu, gdy na pewnym belgijskim weselu zatruło się kilkunastu ludzi. W związku z tym wydarzeniem rozpoczęto odpowiednie badania. U ludzi, którzy się zatruli pojawiały się następujące objawy: paraliż, zaburzenia wzroku, wymioty, bóle głowy, zaburzenia krążenia. Jak się okazało przyczyną tych zatruć był jad kiełbasiany. Jad ten wytwarzają beztlenowe laseczki bakterii w szczelnie, zamkniętych miejscach. Próbki potraw, które spowodowały zatrucie trafiły w 1895 roku do laboratorium w Ellezelles. Tam profesor Emil Pierr van Ermangem (wybitny bakteriolog) szczegółowo opisał przypadek, podając także główny powód zatrucia. Wyniki kolejnych badań dowiodły, że te bakterie atakują układ nerwowy. Jak się okazało, niewielka ilość bakterii tego rodzaju znajdujących się w przewodzie pokarmowym, może spowodować paraliż twarzy oraz śmierć. To odkrycie miało ogromne znaczenie dla medycyny- mała ilość rozcieńczonego jadu kiełbasianego skutecznie blokuje mięśnie, bez narażania życia pacjenta.

 

W obecnych czasach botoks zazwyczaj jest wykorzystywany w neurologii. W 1980 roku botoks zaczął być wykorzystywany do leczenia zaburzeń skurczy mięśni. Jakieś 10 lat później zaczęto go stosować w medycynie kosmetycznej.

Obecnie botoks nie służy jedynie do wypełniania zmarszczek (medycyna estetyczna), ponieważ jego właściwości są przydatne w przy wielu zabiegach. Najczęściej wykorzystuje się go podczas zabiegów, które są związane z problemami z koordynacją oka, skurczami mięśni gałki ocznej lub nadmierną potliwością.