kiełbasa swojska

Cudownie aromatyczna, wyjątkowo smaczna, gotowana, smażona, pieczona, tłusta, chuda, surowa, czy suszona znana jest w każdym polskim domu. Słowiańskiego wyrazu „kiełbasa“, używano już w XII wieku, pochodzi on  prawdopodobnie od węgierskiego „kolbász” lub tureckiego „kulbasty”, co oznacza „mięso podsmażone na patelni”.

Kiełbasa jest jednym z najstarszych produktów żywnościowych.  Jej historia liczy już sobie prawie 7 tysiące lat. Można ją odnaleźć na egipskich, chińskich i syryjskich  malowidłach i rysunkach ściennych z piątego tysiąclecia przed naszą erą. W VIII w p.n.e. możemy już o niej przeczytaj i to nie gdzie indziej jak w „Odysei” Homera. Poeta opisuje w niej bardzo popularną w starożytnej Grecji „walkę na kiełbasę”. Prawdziwymi smakoszami kiełbas byli też Rzymianie, których przysmakiem była kiełbasa z mózgu. Autorem tego rzymskiego delikatesu był ówczesny mistrz kucharski Caelius Apicius – uważany również za autora pierwszej w historii książki kucharskiej. W Średniowieczu kiełbasy stały się przysmakiem najbogatszych i świadczyły o wysokiej pozycji społecznej, a spiżarnia pełna wędlin o zamożności właściciela. 

Z biegiem czasu ludzie coraz bardziej doskonalili się w wyrobie kiełbas, a ich produkcja nabierała cech narodowych. W zależności od położenia geograficznego oraz strefy klimatycznej na świecie zaczęły pojawiać się różne rodzaje kiełbas i przepisy na ich przygotowanie. W Polsce tradycyjny skład kiełbasy to mięso wieprzowe, solone z dodatkiem przypraw. Ze względu na warunki klimatyczne panujące w naszym kraju kiełbasy utrwalano kiełbasy poprzez wędzenie, w odróżnieniu od krajów śródziemnomorskich, gdzie znacznie lepsze efekty przedłużenia trwałości uzyskiwano przez naturalne procesy suszenia.