kalafior

   Kalafior kiedyś nazywany był kapustą cypryjską, bardzo cenili go Rzymianie. Do Polski sprowadzone je jeszcze przed przybyciem Bony, jednak ich uprawę rozwinięto dopiero na przełomie XVI i XVII wieku. W XIX wieku kalafiory zazwyczaj podawano „po polsku” polane stopionym masłem ze zrumieniona bułką tartą albo też po francusku – au gratin, czyli zapiekane pod beszamelem. Przygotowując kalafiory trzeba je oczyścić z liści, odciąć zepsute części, tzw. ciemne plamki, dokładnie opłukać, albo przez kilka minut wymoczyć w osolonej wodzie. Gotować należy bez przykrycia, często z dodatkiem skórki chleba, aby zmniejszyć nieprzyjemny zapach, który wydobywa się podczas gotowania.
   Od kilkunastu lat uprawia się nową odmianę kalafiora – zieloną. Zielono-żółte róże zbudowane z mniejszych różyczek przypominają kształtem wieżyczki minaretów. Różni się on od białych kalafiorów nie tylko kolorem i kształtem, ale też właściwościami dietetycznymi – zawiera więcej białka i soli mineralnych oraz znikome ilości błonnika, co za tym idzie, zaliczany jest do warzyw najłatwiej strawnych. Kalafiory zielone przyrządza się tak samo jak białe. Z surowych można przyrządzić wiele surówek i sałatek. Można je gotować, dusić, zapiekać.