Leczenie

Rozpoznanie zespołu Klinefeltera przed okresem pokwitania umożliwia leczenie testosteronem, co zapobiega wyżej wymienionym procesom. Terapię hormonalną rozpoczyna się od 12 roku życia, a w miarę upływu czasu stopniowo zwiększa dawkę, co ma zastąpić naturalny proces dojrzewania. W większości przypadków, zespół ten jest rozpoznawany późno, u dorosłych mężczyzn, którzy zgłaszają się do lekarza z powodu niepłodności, która w tym wypadku jest nieodwracalna. Leczenie testosteronem jest wskazane w wypadku, gdy chory chce zyskać bardziej odpowiadającą mężczyźnie budowę ciała. Jako, że w okresie pokwitania, wraz z rozwojem tożsamości, osoby z zespołem Klinefeltera zauważają swój nieprawidłowy rozwój, choroba staje się dla nich czynnikiem zakłócającym ich życie społeczne. Niemożność pogodzenia się ze swoją innością powoduje ich odizolowanie się od otoczenia i tym samym może nastręczać problemów z depresją. Czasem nie sposób uniknąć, a nawet nie powinno się próbować ograniczyć pomoc psychologiczną.

80 % mężczyzn z zespołem Klinefeltera, ujawnia pewne problemy językowe, takie jak problemy z nauką mówienia, używania języka, wyrażania myśli, problemy z czytaniem, a także przetwarzaniem informacji, które usłyszeli. W tym przypadku, niezbędna okazuje się pomoc logopedy, a także nauczycieli, którzy powinni wykorzystać odpowiednie metody nauczania, jak np. wykonywanie trudnych zadań, krok po kroku.

Różnorodność terapii, zawierających się w pomocy psychologicznej, logopedycznej, rehabilitacji, pomocy wychowawczej, a także psychoterapii rodzinnej, pozwala na zredukowanie, a nawet wyeliminowanie niektórych symptomów charakterystycznych dla zespołu Klinefeltera. Jednym z najbardziej istotnych czynników w leczeniu tej wady, jest jak najwcześniejsze jej wykrycie i rozpoczęcie terapii.

Środowisko społeczne

Zespół Klinefeltera powoduje, że chłopcy, jak i dorośli mężczyźni, nie potrafią odnaleźć się w środowisku społecznym. O ile będąc malutkim chłopcem, zwykle jest się cichym i nie narzekającym, o tyle w postępującym procesie dojrzewania problem ten się powiększa. Chłopcy o kariotypie 47, XXY, są jeszcze bardziej niepewni siebie, mało aktywni, nie wyrażający energii życiowej, bardzo ustępliwi i posłuszni. Jako nastolatkowie, miewają problemy w szkole, nie odnoszą sukcesów szczególnie w sporcie, a także życiu towarzyskim. Jakkolwiek by nie było, zespół Klinefeltera nie powinien być przyczyną niepowodzeń życiowych. Osoby z tą wadą, jako dorośli mężczyźni, żyją tak jak ci, których kondycja nie odbiega od normy – budują domy, zakładają rodziny, mają przyjaciół i żyją wśród społeczności.