Leczenie uszkodzeń więzadła

Leczenie uszkodzeń więzadła

Tryb leczenia zależy od stopnia uszkodzenia – jak poważna jest kontuzja. Specjalista dokonuje rozpoznania urazu m.in. na podstawie zdjęcia rentgenowskiego stawu lub rezonansu magnetycznego czy artroskopii oraz w oparciu o przedstawione przez pacjenta objawy. Najczęściej staw musi zostać unieruchomiony (gips, stabilizator) i odciążony – ograniczenie ruchów i aktywności fizycznej (niemożność uprawiania sportu). W cięższych przypadkach konieczna jest interwencja chirurgiczna np. zszycie naruszonych więzadeł. Gdy nastąpiło całkowite zerwanie więzadeł, zwłaszcza więzadła krzyżowego (wewnętrzne więzadło stawu kolanowego), kontuzja kwalifikuje się do zabiegu rekonstrukcji – przeszczepu (więzadło można wówczas zastąpić innym tkankami pacjenta). Przeszczep daje szansę powrotu do aktywnego stylu życia (możliwość uprawiania sportu po upływie minimum pół roku). W prywatnych klinikach jego koszt waha się w granicach 11- 15 tysięcy złotych, możliwe jest również wykonanie go w ramach ubezpieczenia zdrowotnego (NFZ), ale czas oczekiwania jest długi. Transplantacja nie wymaga całkowitego otwarcia stawu, zostaje przeprowadzona w znieczuleniu miejscowym za pomocą artroskopii (metody nieinwazyjnej), w trakcie której dokonuje się niewielkich, symetrycznych nacięć w okolicy stawu, przez które wprowadza się mikrokamerę (obserwacja uszkodzeń i zabiegu) i narzędzia (interwencja), następnie usuwa się zerwane więzadło, po czym umieszcza materiał przeznaczony do przeszczepu (nowe tkanki) i przy pomocy specjalnych śrub (np. tytanowych, biowchłanialnych) lub implantów mocuje go do kości (piszczelowej i udowej). Śruby tytanowe usuwa się po dwóch latach od przeprowadzonego zabiegu, natomiast biowchłanialne zostają całkowicie przyswojone przez organizm (też po ok. dwóch latach). W drugiej lub trzeciej dobie po zabiegu pacjent zostaje wypisany ze szpitala, po czym rozpoczyna się okres rehabilitacji (początkowo ćwiczenie mięśni – napinanie, stopniowe unoszenie kończyny, później bardziej zaawansowane ćwiczenia). W trakcie rekonwalescencji niezbędne są kontrole lekarskie. Przez pierwsze 3 miesiące pacjent musi nosić stabilizator stawu kolanowego (specjalny sprzęt usztywniający staw). Po 6 – 12 tygodniach możliwy jest już powrót do pracy zawodowej. Aktywność ruchową można rozpocząć po upływie 4 – 6 miesięcy, ale jeszcze w ograniczonym zakresie: jazda na rowerze, pływanie. Z czasem staw kolanowy będzie coraz bardziej sprawny, lecz czy w takim stopniu jak przed zabiegiem – to już kwestia sporna.