Leczenie wad wzroku – dalekowzroczność

Leczenie wad wzroku – dalekowzroczność

Drugą najczęściej spotykaną obok krótkowzroczności wadą refrakcyjną oka jest dalekowzrocznośc zwana hypermetropią, która dotyka ponad połowę społeczeństwa. Choroba zazwyczaj ujawnia się w dzieciństwie, ale znane są przypadki pojawienia się objawów choroby u osób dojrzałych.

Objawy tej wady są zależne od jej stadia zaawansowania, i tak w przypadku niedużej nadwzroczności, soczewki korekcyjne mogą pomóc w poprawie akomodacji poprzez odpowiednie ogniskowanie, czego efektem jest prawidłowe widzenie z bliskiej jak i dalekiej odległości, jednak przy dużym wysiłku ze strony oka. Taka sytuacja może zaistnieć u osób, u których objawy nadwzroczności jeszcze się nie ujawniły, co nazywane jest nadwzrocznością utajoną.

W przypadkach, kiedy zdolność ogniskowania soczewki zanika wraz z wiekiem, praktycznie nie jest możliwe prawidłowe, ostre widzenie zarówno z bliska jak i z daleka, przy czym patrzeniu z bliskiej odległości mogą towarzyszyć bóle głowy i problemy z podrażnioną spojówką, a obraz jest wtedy zamazany. Z anatomicznego punktu widzenia nadwzroczność ma miejsce wtedy, kiedy gałka oczna jest za krótka albo mechanizm odpowiedzialny za ogniskowanie oka jest za słaby. W konsekwencji w nieakomodującym oku, promienie świetlne ogniskowane są za siatkówką, przez co otrzymywany obraz jest nieostry i zamazany.

Jeśli chodzi o patogenezę nadwzroczności, to doniosłą rolę odgrywa tutaj genetyka. Zaobserwowano zjawisko zachodzące u niemowląt i małych dzieci, które nazwano nadwzrocznością fizjologiczną, która jednak wraz ze wzrostem oka oraz rozwojem dziecka stopniowo ustaje. U dzieci nadwzroczność współistnieje wraz z zezem zbieżnym. W nadwzroczności dużą rolę odgrywają czynniki dziedziczne, choć potwierdzone jest jedynie dziedziczenie skłonności do nadwzroczności, a nie samej wady wzroku.

W przypadku leczenia, to nadal najpopularniejszą formą leczenia dalekowzroczności jest używanie soczewek sferycznych plusowych, wypukłych, które są grubsze w centrum soczewki, a cieńsze na jej obwodzie. Działanie takich soczewek opiera się na tym, że soczewki skracają ogniskową soczewki oka, dzięki czemu przybliżają punkt przecięcia promieni świetlnych. Przy nadwzroczności starczej konieczne staje się zwiększenie mocy soczewek do bliskiego patrzenia i patrzenia z daleka, i średnia wartość dioptrii u pacjenta w siedemdziesiątym roku życia wynosi półtorej dioptrii, w osiemdziesiątym roku życia 2,5 dioptrii. Okulary korekcyjne jak w przypadku krótkowzroczności można zastąpić soczewkami kontaktowymi. Podobnie jak w przypadku krótkowidzów, dalekowidzom również można wszczepić wewnątrz gałki ocznej elastyczne implanty soczewkowe, podobne do implantów wszczepianych pacjentom w trakcie operacyjnego leczenia zaćmy. Zabieg u dalekowidza przeprowadzany jest analogicznie jak u krótkowidzów. Zabiegi chirurgii refrakcyjnej wykonywane przy pomocy lesera excimerowego (PRK i LASIK) wykonywane są także u pacjentów cierpiących na dalekowzroczność, jedynie podkreślenia wymaga, że metodą LASIK można korygować nadwzroczność do +6,0 dioptrii.

Nadwzroczność rozwijająca się wraz z wiekiem pacjenta, przybiera formę wady wzroku zwanej starczowzrocznością, która to po czterdziestym roku życia staje się powszechną wadą wzroku, i pogłębia się do sześćdziesiątego piątego roku życia, kiedy wchodzi w fazę zahamowania.