Rodzaje udarów

Rozróżniamy kilka typów udarów, przy czym każdy posiada indywidualną diagnostykę:
Udar niedokrwienny „zawał mózgu” – wywołany blokadą lub zamknięciem tętnicy mózgu, przez co krew nie może przedostać się do obszarów mózgowych. Powoduje to niedotlenienie komórek nerwowych i stopniowe ich obumieranie. Przyczyny wystąpienia „zawału mózgu” mogą być różne: zawał serca, zaburzenia krzepnięcia, stan zapalny naczyń krwionośnych, miażdżyca, zakrzep powodujący niedrożność tętnic i trudności w krążeniu krwi. Ten typ udaru należy do najczęstszych – stanowi ok. 85 % przypadków udaru.
Udar krwotoczny – spowodowany „wylewem” krwi do mózgu, i tak też potocznie określany. Uszkodzone naczynie krwionośne (objęte np. zmianami miażdżycowym) pęka nagle, uwalniając krew, która przedostaje się do obszarów mózgowych. Krwiaki śródmózgowe (związane ze znacznym krwawieniem) lub tętniaki (miejscowo poszerzona tętnica mózgu „skłonna” do pęknięcia) są przejawem takiego udaru. Jeżeli poszerzona tętnica mózgowa (tętniak) pęka w strefie opon mózgowych, pojawia się krwotok podpajęczynówkowy.
Inną formą udaru jest TIA (transient ischaemic attack) – czasowe niedokrwienie mózgu, z uwzględnieniem wszelkich objawów klinicznych, powodujące zaburzenia funkcji neurologicznych (zaburzenia czucia, niedowład, paraliż, trudności poznawcze), niemniej trwa do około 24 godzin, po czym objawy ustępują.