Przeszczep szpiku kostnego

Istnieją dwa sposoby, dzięki którym można dokonać przeszczepu szpiku. Pierwszy polega na podaniu choremu jego własnego szpiku (rodzaj autologiczny), w drugimm pacjentowi podaje się szpik pochodzący od innego dawcy (rodzaj allogeniczny). W przypadku „remisji” choroby, czyli wówczas, gdy nie wykrywa się komórek nowotworowych w miazdze krwiotwórczej, choremu pobiera się szpik, by następnie móc poddać pacjenta działaniu megachemioterapii. Jako, że dawki leku są bardzo wysokie i na trwałe niszczą pozostały szpik, trzeba ponownie go przetoczyć, korzystając z wcześniej pobranej, zdrowej miazgi.

Gdy szpik kostny przeszczepia się od obcego dawcy, pacjent tak samo poddany jest chemioterapii, w celu zniszczenia chorego szpiku i komórek nowotworowych i jednocześnie ustąpienia miejsca zdrowej tkance.

Zabieg polega na wszczepieniu choremu zdrowych komórek krwiotwórczych do krwi, które potem, przemieszczą się wraz z nią do jam szpikowych kości. Wstępnie, pacjent poddany jest zabiegowi napromieniowania ciała oraz terapii lekowej. Jako, że przeszczep szpiku kostnego stanowi bezwzględną ingerencję w ludzkie ciało i na jakiś czas całkowicie pozbawia układu odpornościowego, wiąże się z poważnymi skutkami ubocznymi, które są jednak odwracalne. Do najczęściej występujących objawów należą: wymioty, utrata włosów, zaburzenia koordynacji ruchów, a także zaburzenia w układzie moczowym. Zabieg przeszczepu nie jest końcowym etapem walki o życie. Po nim, pacjent przez długi czas musi pozostać w izolacji od otoczenia, w sterylnym pomieszczeniu, które w jak najmniejszym stopniu zagraża jego układowi odpornościowemu. Mimo, że powietrze w nim, jest całkowicie wyjałowione, nawet najmniejsze wirusy i bakterie stanową ogromne niebezpieczeństwo dla życia chorego. Dlatego też, po zabiegu musi on zażywać leki przeciwgrzybicze, przeciwpasożytnicze i antybiotyki.