Padaczka

Może mieć różne przyczyny, pojawia się zwłaszcza u osób młodych (blisko 80% jej występowania zaobserwowano przed ukończeniem 20. roku życia), przebiega w dość nieprzyjemny sposób. Dzień osób cierpiących na tę chorobę przypada na 14 lutego (Walentynki). A mowa o przypadłości zwanej padaczką.

Padaczka (in. epilepsja) to choroba neurologiczna, w Polsce cierpi na nią ok. 400 tysięcy osób. Przejawia się zaburzeniem czynności mózgu w postaci wszelkiego rodzaju nagłych napadów, którym towarzyszą drgawki, nierzadko też utrata przytomności. Napady padaczkowe mogą pojawiać się w różnych odstępach czasowych, czasami tylko kilka razy w roku, czasem kilka razy w tygodniu a skrajnie nawet parę razy w ciągu jednego dnia. Do takiego napadu może dojść w sytuacjach, gdy epileptyk widzi szybko następujące po sobie błyski lub dźwięki. Czasem może też być wywołany długim oglądaniem telewizji w bliskiej odległości od odbiornika, zwłaszcza gdy występują zakłócenia w nadawaniu obrazu. Ataki epilepsji można podzielić na uogólnione i częściowe. Wśród uogólnionych wyróżnia się małe i duże napady.

Duże napady są przeważnie poprzedzone rozmaitymi zaburzeniami np. dzwonieniem w uszach, błyskami przed oczyma, odczuwaniem nieprzyjemnych zapachów, drętwieniem kończyn, zaczerwienieniem twarzy, przyspieszeniem tętna, lękiem itp. Po doznaniu takich wrażeń epileptyk traci przytomność i się przewraca, zazwyczaj z krzykiem. Początkowo w przebiegu takiego ataku pojawiają się skurcze, bezdech i sinica, następnie po kilkunastu sekundach mamy do czynienia z drgawkami, toczeniem się piany z ust, przygryzieniem języka, a niekiedy nawet chory mimowolnie oddaje wtedy mocz. Trwa to maksymalnie kilka minut i kończy się zazwyczaj zaśnięciem.

Mały napad epilepsji może mieć trzy postacie. Jedną z nich jest krótki stan nieświadomości, podczas którego epileptyk przerywa to, czym akurat się zajmował, nieruchomieje i traci kontakt z rzeczywistością, aby po chwili znów normalnie funkcjonować. Druga postać małego napadu padaczki objawia się kilkusekundowymi skurczami mięśni w różnych partiach ciała. Taki rodzaj napadów padaczkowych może też mieć postać chwilowej utraty przytomności i napięcia mięśni, powodujących upadek chorego na ziemię.

Napady częściowe dzieli się  na proste i złożone. W przypadku występowania tego pierwszego rodzaju ataków chory doznaje tylko ograniczonych drgawek po jednej stronie ciała z zaburzeniami czucia. Natomiast złożone napady mogą wykazywać różne objawy, np. złudzenia zmysłowe, które przeplatają się razem z mlaskaniem, żuciem, natręctwami ruchowymi. Napadom lęku i natrętnym myślom towarzyszą zaczerwienienie lub zblednięcie bądź też , w przypadkach skrajnych pojawić się może u epileptyka uczucie napadów i agresji, które zagrażają życiu.

W czasie napadu epilepsji bardzo ważne jest zapewnienie choremu wygodnego ułożenia i zabezpieczenie go przed urazami przy upadku oraz przed przegryzieniem języka. 

Nie można od razu po zaistnieniu u danej osoby pojedynczego ataku padaczki stwierdzić, że choruje ona na epilepsję. Napad taki może się przydarzyć pod wpływem różnych czynników i nie powtórzyć się nigdy więcej. Najczęściej taki atak, który nie świadczy o cierpieniu na padaczkę występuje u dzieci, które akurat mają bardzo wysoką gorączkę. Jest to spowodowane niedojrzałym bądź uszkodzonym mózgiem, jednakże często mija to po pewnym czasie.

Przyczyny padaczki często są niemożliwe do wykrycia, różnorodne. Wystąpienie napadu uwarunkowane jest podatnością genetyczną organizmu, obecnością ogniska chorobowego i współdziałaniem wielu czynników sprzyjających napadowi. Ułatwić rozpoznanie przyczyn padaczki może ustalenie, w jakim wieku u danej osoby doszło do pierwszego ataku. Te bowiem, które pojawiają się we wczesnych latach życia są zwykle spowodowane zaburzeniami w rozwoju płodu,  urazami okołoporodowymi, niedotlenieniem. Pierwsze napady pojawiające się w wieku 20-30 lat są zwykle następstwem przebytych urazów głowy oraz guzów mózgu, które powodować też mogą epilepsję w wieku 35-55 lat. W wieku późniejszym przyczyną padaczki mogą być także miażdżyca naczyń mózgowych czy alkoholizm.

Rozpoznanie padaczki opiera się na dokładnym wywiadzie, badaniu neurologicznym i uzupełniających badaniach o trudnych nazwach, tj. elektroencefalografii i pneumoencefalografii.

Leczenie, jakie stosuje się  u większości pacjentów, ma charakter objawowy. Najpierw należy jednak wykluczyć guzy mózgu, ponieważ one wymagają interwencji chirurgicznej. Używanie farmakologii do leczenie epilepsji skuteczne jest w ok. 70%.

W celu jak najrzadszego występowania ataków chorujący na padaczkę powinni unikać wykonywania pewnych prac, m.in. tych które wymagają przebywania na wysokości czy przy ogniu. Chorym na padaczkę nie zaleca się także picia alkoholu, prowadzenia pojazdów mechanicznych, a także podejmowania nadmiernego wysiłku.