Diagnoza i leczenie

Diagnoza i leczenie

Standardowo niedoczynność tarczycy leczy się po przez doustne podawanie tabletek tyroksyny. Aby zdiagnozować zaburzenia niedoczynności tarczycy oznacza się w surowicy krwi poziomy takich hormonów jak:

•     TSH,
•     fT3,
•     fT4

Należy zbadać czy niedoczynność tarczycy jest pierwotna lub wtórna.

•     W pierwotnej niedoczynności tarczycy stężenie TSH jest wysokie, a stężenia: fT3 i fT4 niskie. Powiększa się również stężenie cholesterolu całkowitego.
•     We wtórnej niedoczynności tarczycy stężenie TSH jest niskie, a stężenie cholesterolu całkowitego obniżone. Jednocześnie obniżeniu ulegają stężenia innych hormonów tropowych wydzielanych przez przysadkę mózgową. Zawsze powinno być również wykonane badanie USG tarczycy. O innych specjalistycznych badaniach powinien zadecydować lekarz o specjalizujący się w endokrynologii.

Żeby zróżnicować czy wtórna niedoczynność tarczycy jest pochodzenia przysadkowego czy podwzgórzowego, należy wykonać test tzw. stymulacji z TRH. W przypadku uszkodzenia podwzgórza, po podaniu TRH występuje szybki przyrost wydzielania TSH. Jeśli uszkodzona jest przysadka, nie da rady zauważyć reakcji hormonalnej po podaniu TRH

W początkowym okresie prowadzenia leczenia niedoczynności tarczycy może dochodzić do nasilenia objawów choroby wieńcowej, w przypadku osób w wieku średnim i starszym należy zaczynać od niskich dawek hormonów.

Przy leczeniu zaburzeń tarczycy stosuje się również preparaty (doustne) jodu, które wskazane są w momencie:

•     prawidłowej profilaktyki wola u kobiet ciężarnych,   
•     zapobiegania powtórnego rozwoju wola u osób, które są po leczeniu operacyjnym wola zależnego od niedoboru jodu,
•     uleczania wola z niedoboru jodu u niemowląt, dzieci i młodzieży,
•     leczenia niedoczynności tarczycy, która jest wywołana dużym niedoborem jodu lub zaburzeniami przemiany jodowej,
•     przeciwdziałaniu powtórnemu rozwojowi wola u osób, które zakończyły się leczyć farmakologicznie.