Nadciśnienie tętnicze – diagnoza

Nadciśnienie tętnicze – diagnoza

 

Nadciśnienie tętnicze rozpoznaje się w oparciu o pomiar ciśnienia- jego wartość przekracza określone normy (wynosi np. 140 mmHg/90 mmHg i więcej). Nadciśnienie może mieć formę trwałą (stałą) lub incydentalną – sporadyczną (może występować w określonej/nych fazie/zach dnia), lecz i tak nie pozostanie bez wpływu na zdrowie człowieka.

Diagnoza ma na celu skontrolowanie stanu zdrowia pacjenta i niekiedy wymaga wieloletniej obserwacji. Rozpoznając i klasyfikując chorobę lekarz musi wziąć pod uwagę prawdopodobne przyczyny oraz czynniki ryzyka: palenie papierosów, nadwaga, inne schorzenia np. cukrzyca, uwarunkowania genetyczne – dziedziczna skłonność do nadciśnienia. Istotne są również objawy, o których powinien poinformować pacjent podczas wywiadu medycznego (bóle i zawroty głowy, zaburzenia snu, obrzmienia, stany depresyjne, omdlenia, bóle w klatce piersiowej) . Prawidłowa diagnoza powinna zawierać też informacje o zmianach w narządach (jeśli takie wystąpiły na skutek choroby) oraz o ewentualnych powikłaniach (zmiany neurologiczne, niewydolność nerek itp.).

Badając pacjenta z podejrzeniem nadciśnienia, lekarz powinien wykonać co najmniej dwa pomiary ciśnienia w odstępach około dwuminutowych w określonej pozycji: leżącej, stojącej lub siedzącej. Nie bez znaczenia jest również pomiar masy ciała, niekiedy lekarz może zadecydować o skierowaniu chorego do poradni okulistycznej (wykonanie badania dna oka), istotne jest również badanie osłuchowe płuc i serca, ewentualnie wykonanie EKG serca. Celem potwierdzenia diagnozy wykonuje się usg tętnic szyjnych i tętnic nerkowych, zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej, rezonans magnetyczny, badania hormonalne oraz badania laboratoryjne: morfologia krwi, badanie moczu.