Łysienie plackowate

Łysienie plackowate

Łysienie plackowate charakteryzuje się występowaniem na powierzchni głowy bezwłosych, nagich miejsc „placków”, stąd nazwa. W najcięższych przypadkach choroba atakuje całe ciało, włącznie z brwiami i rzęsami. Chory jest całkowicie pozbawiony owłosienia. Niekiedy utrata włosów dotyczy tylko skóry głowy lub też okolic potylicy i skroni.  Niektórzy mężczyźni tracą włosy na brodzie (zarost). Czasem łyse punkty koncentrują się wokół znamion lub pieprzyków. Łysienie plackowate dotyka kobiet, mężczyzn, dzieci i młodzież. Wiek nie jest w tym przypadku żadnym wyznacznikiem. Choroba może zaatakować znienacka, trudno dociekać jej przyczyn. Nie są do końca rozpoznane. Istnieją jednak pewne przypuszczenia – teorie. Jedna z nich uwzględnia predyspozycje genetyczne (dziedziczność) – schorzenie potwierdza się w kolejnych pokoleniach i występuje u poszczególnych członków rodziny. Inna teoria zakłada autoagresję organizmu – zaburzenia układu odpornościowego.

Organizm zaczyna atakować komórki włosa, traktując je jako rywala. W ten sposób osłabia wzrost włosów i powoduje ich wypadanie. Łysienie plackowate może być spowodowane długotrwałym stresem, silnymi bodźcami emocjonalnymi (głębokie przeżycia np. strata bliskiej osoby, wstrząsy psychiczne), również nerwicą lub zaburzeniami hormonalnymi: niedoczynność tarczycy, cukrzyca, okres ciąży i menopauzy – w przypadku kobiet. Choroba dotyka także ludzi młodych (w okresie dojrzewania, do 25 roku życia), co też wiązałoby się ze zmianami hormonalnymi. Zdarza się, że łysienie plackowate jest formą reakcji alergicznej (np. u dzieci) lub efektem złego odżywiania. Przypadłość tę da się leczyć, chociaż czasem terapia nie jest konieczna – włosy same odrastają. Istnieje jednak ryzyko nawrotu (remisji) choroby.