METODY LECZENIA

METODY LECZENIA

a) FARMAKOTERAPIA

Podstawą leczenia depresji zewnątrzpochodnej, są zazwyczaj leki przeciwdepresyjne. O depresji zewnątrzpochodnej mówimy, gdy wpływ na nią, miały wszelkie dramatyczne wydarzenia lub wzmagające stres zmiany, jakie miały miejsce w naszym życiu. Leki przeciwdepresyjne często przypisuje się bardzo „szczodrze”, toteż szacuje się, że najliczniejszą grupę osób uzależnionych od leków, w naszym społeczeństwie stanowią cierpiące na depresję kobiety w średnim wieku.

Jeśli bezsenność jest jednym z objawów depresji, lekarz może ograniczyć się do przepisania krótkiej serii leków nasennych, by pomóc przetrwać trudny okres, zanim nawyki snu i czuwania powrócą do normy. Tabletek nasennych nie wolno jednak przyjmować przez dłuższy czas, gdyż ich odstawienie może być wówczas powodem uzależnienia i jeszcze większej bezsenności.

W lżejszych przypadkach, leki przeciwdepresyjne, zwykle przynoszą poprawę w ciągu miesiąca. Lekarz może również wypisać skierowanie do psychoterapeuty, którego zadaniem będzie pomoc w uporaniu się z rozterkami leżącymi u podłoża depresji.

Znanym środkiem na leczenie depresji jest Cymbalta (Duloksetyna). Lek ten uważa się za skuteczny w szerokim zakresie leczenia różnych symptomów choroby. Objawy związane z zaburzeniem naszej emocjonalności, mogą łączyć się z poczuciem żalu i zagubienia się w rzeczach, z których do niedawna odczuwaliśmy satysfakcję. Jednocześnie, problemy natury psychicznej mogą wywoływać wszelakiego rodzaju dolegliwości fizyczne, nie tylko utratę energii i nagły spadek masy ciała.  

Do tej pory, naukowcom nie udało się jednak określić, jaki jest konkretny wpływ Cymbalty na naszą psychikę. Zakłada się, że wpływa ona korzystnie na naturalne działanie serotoniny oraz neropinefyryny i ich przepływ przez rdzeń kręgowy. Dawkowanie Cymbalty wiąże się także z pewnymi efektami ubocznymi, nie powodującymi jednak znacznych defektów na zdrowiu. Mogą pojawić się mdłości, zawroty głowy, nadmierny apetyt, suchość w ustach lub wzmożone pocenie się, przy czym nie jest to pełna lista objawów niepożądanych.

b) PSYCHOTERAPIA

Zwykle, psychoterapia jest pierwszą formą leczenia, jaką sugeruje się pacjentom cierpiącym na depresję. W gruncie rzeczy opiera się na różnych technikach, lecz głównym jej założeniem jest terapia przez dialog. Oznacza ona, że chora osoba, przynajmniej raz w tygodniu poświęca ok. godzinę na szczerą rozmowę na temat swoich dolegliwości z odpowiednio wykwalifikowanym specjalistą. Leczenie może trwać przez kilka tygodni i w razie potrzeby, być kontynuowane przez kolejny rok, bądź dwa lata. Depresja ma negatywny wpływ na to co robimy, w jaki sposób myślimy i co czujemy. Terapia przez dialog może przynieść ulgę w walce z osobistymi problemami i pomaga cierpiącym samodzielnie radzić sobie z przypływami melancholii.

W naprawdę ciężkich przypadkach, zwłaszcza gdy istnieje niebezpieczeństwo podejmowania prób samobójczych, konieczne może okazać się leczenie psychiatryczne w warunkach szpitalnych. Istnieje też możliwość zorganizowania leczenia bez hospitalizacji, polegającego na regularnych wizytach w klinice psychiatrycznej. Należy pamiętać, że choroby psychiczne są nie mniej realne niż fizyczne, a zła sława jaką cieszą się instytucje psychiatryczne, nie powinna warunkować decyzji o zaniechaniu terapii, jeśli okaże się ona niezbędna. 

c) ELEKTROWSTRZĄSY

 

Leczenie elektrowstrząsami stosuje się w przypadku chorych na ciężką postać depresji, u których inne formy leczenia nie przynoszą skutku. W określonych przypadkach korzystanie z tej metody przynosi godne uwagi sukcesy. Polega ona na poddaniu mózgu pacjenta trwającemu kilka sekund elektrowstrząsowi.

Elektrowstrząsy, w przeszłości były podstawową metodą terapii, która stopniowo zyskiwała sobie złą opinię, gdyż została uznana za zbyt brutalną. Stosowano wówczas wstrząsy o bardzo dużym natężeniu, które mogły wywoływać silne drgawki. Obecnie, elektrowstrząsy stosuje się wyłącznie u pacjentów, na których w żadnym stopniu nie działają leki przeciwdepresyjne. Można powiedzieć, że metoda została ulepszona, jednak nadal budzi wiele kontrowersji.

Na początku, pacjenta poddaje się znieczuleniu ogólnemu i działaniu środków rozluźniających mięśnie. Następnie, do skroni przykłada się dwie, zaopatrzone w poduszeczki elektrody (po jednej z obu stron lub obie z tej samej strony). Z niewielkiego urządzenia dostarczany jest do nich kontrolowany impuls elektryczny, dopóki u pacjenta nie wystąpią drgawki pochodzenia mózgowego. Objawia się to chwilowym zesztywnieniem mięśni, po którym następuje nieznaczne drganie kończyn i powiek. Całe leczenie obejmuje od 6 do 12 takich seansów, a wykonuje się ich 2 lub 3 na tydzień.

Elektrowstrząsy mają za zadanie wpłynąć na zmianę świadomości i uspokojenie. Niekiedy po zastosowaniu takiej terapii, pacjent odczuwa senność lub nie może sobie przypomnieć niedawnych wydarzeń. Nie występuje ból, choć znieczulenie ogólne może przynieść pewne skutki uboczne. Wyraźna poprawa następuje często już po trzecim zabiegu.