Indywidualne style uczenia się dzieci dyslektycznych

Ponieważ  dysleksja u każdego dziecka może przejawiać się w różny sposób, specjaliści uporządkowali preferencje w sposobie uczenia się z wyodrębnieniem 5 rodzajów odbieranych bodźców. Są  to: bodźce środowiska fizycznego (dźwięk, oświetlenie, temperatura, warunki pracy), emocji, środowiska psychologicznego, społecznego i bodźców fizycznych. Diagnoza dziecka dyslektycznego wiąże się z opisem jego funkcjonowania w obszarze wszystkich powyższych bodźców i pozwala specjaliście z nim pracującym, dobrać najodpowiedniejsze metody i sposób pracy. Wyodrębnia się także 7 dróg uczenia się: lingwistyczną (językową), obrazową, ruchową, logiczno – matematyczną, muzyczną, interpersonalną oraz intrapersonalną.

Zwolennik myślenia w kategoriach wielostronnej inteligencji – T. Armstrong – użył terminu dysteachia, dla określenia specyficznej „choroby pedagogicznej”, polegającej na niedostosowaniu metod nauczania do sposobu uczenia się dzieci. Przedstawia on kilka najczęstszych błędów nauczyciela w zakresie edukacji podopiecznych: nadużywanie mówienia, nadużywanie tekstu w pracy na lekcji, nadmierne podkreślanie własnych umiejętności i wiadomości, grupowanie dzieci według zdolności lub zaburzeń występujących w ich pracy szkolnej. Dlatego współczesnym zadaniem pedagogii jest zwrócenie uwagi nauczycieli na specyfikę indywidualnych stylów uczenia się dzieci, dzięki czemu dysleksję przestanie się pojmować jako „ślepą uliczkę” i dostrzeże się szansę skutecznego uczenia, przez potraktowanie dzieci jako niemniej zdolnych i inteligentnych niż dzieci niedyslektyczne.