Czosnek – pochodzenie

Już kilka tysięcy lat temu, w Zachodniej i Centralnej Azji, czosnek był uprawiany do celów leczniczych i kulinarnych. W starożytności, został rozpowszechniony w krajach śródziemnomorskich. Starożytni Egipcjanie, Asyryjczycy, Hebrajczycy, Grecy i Rzymianie, podobnie jak my współcześnie, nie wyobrażali sobie smacznego posiłku bez dodatku czosnku, który hodowali w specjalnych ogrodach. 700 lat p.n.e., czosnek mieścił się na pierwszym miejscu listy roślin ogrodowych króla Babilonu. Arabowie używali czosnku nie tylko do walki z chorobami, ale także jako antidotum na jadowite ukąszenia gadów. Do Europy czosnek trafił w okresie wczesnego średniowiecza. Swoim unikalnym smakiem i pożytecznym działaniem zapewnił sobie w 1613r. wpis do zielnika Syreniusza, w którym można było znaleźć aż 100 wzmianek pod jego hasłem. Do terenów Słowiańszczyzny, czosnek dotarł z Bizancjum albo poprzez adaptację dzikich upraw czosnku karpackiego. W naszym kraju czosnek zagościł prawdopodobnie w okresie najazdów Tatarów albo przywieźli go też kupcy ze Wschodu. Indyjska „Pieśń o czosnku” z około 450 r. p.n.e., wychwala czosnek jako roślinę długowieczności, przedłużający życie nawet o setki lat. W Talmudzie, zaleca się stosowanie czosnku m.in. na rozgrzanie ciała, zwiększenie płodności i pozbycie się pasożytów jelit. Rzymianie upatrywali z kolei w czosnku źródła sprawności fizycznej żołnierzy. To właśnie czosnek zalecali na problemy z układem oddechowym i pokarmowym, Hipokrates i Galen. Służył także jako środek antytoksyczny i moczopędny. Z biegiem czasu, czosnek stał się ni tylko uniwersalnym lekiem, ale także pożywieniem najuboższej części społeczeństwa. Polska medycyna ludowa, w połączeniu z mlekiem i miodem, używała go do leczenia schorzeń układu oddechowego i pokarmowego. Terapia tym zielem była też nieodzowna przy chorobach zakaźnych, takich jak tyfus czy żółtaczka. Za jego pomocą pozbywano się bólów dziąseł i zębów. Czosnek stosowany był nawet w bólach reumatycznych, bólach głowy, chorobach serca i naczyń. Dawni weterynarze kurowali białym zielem również zwierzęta.