Choroba Parkinsona leczenie

Parkinson jest nieuleczalny, ale stosując odpowiednie leki, można łagodzić objawy  
i postępowanie schorzenia. Celem będzie tu polepszenie sprawności ruchowej pacjenta, poprawa jego kondycji fizycznej i psychicznej. Wybór leczenia zależy od stopnia zaawansowania choroby, jej przebiegu oraz stanu pacjenta, jego predyspozycji i aktywności (aktywność ruchowa i zawodowa).

Zwykle stosuje się leczenie farmakologiczne z użyciem lewodopy – substancji, która może przedostawać się z krwi do mózgu i tam przeobrażając się  
w dopaminę „sterować” sprawnością ruchową człowieka. Niestety, nie jest to wcale proste  
i tu natura wydaje się być sprytniejsza i szybsza od medycyny, ponieważ lek w drodze do mózgu ulega znacznemu rozkładowi. Rozwiązaniem jest podanie dodatkowych środków np. karbidopy – specjalnego enzymu, który wspomaga działanie lewodopy i pomaga wytworzyć dopaminę.

Leczenie farmakologiczne nie zawsze jest dobrze tolerowane przez organizm, mogą pojawiać się nudności, wymioty. Lekarstwa muszą być zażywane i dawkowane zgodnie  
z instrukcjami lekarza, by nie powodować skutków ubocznych. Znanych jest wiele preparatów wspomagających leczenie choroby Parkinsona, lecz całkowite wyeliminowanie choroby jest niemożliwe, mimo podjętych działań medycznych choroba i tak będzie postępowała, osłabione zostaną tylko jej objawy. Istnieją również zabiegi neurochirurgiczne łagodzące symptomy choroby, ale ze względu na rozwiniętą farmaceutykę  
nie są zbyt często praktykowane. Jedną z takich metod jest np. stereotaksja polegająca na drobnym uszkodzeniu mózgu, które ma przerwać ciągłość nieprawidłowych impulsów nerwowych odpowiadających za typowe objawy schorzenia (drżenie kończyn, upośledzona sprawność ruchowa). Podobne w skutkach są talamotomia i pallidotomia. Metody te, z racji naruszania pewnych struktur mózgu, wiążą się z ryzykiem powikłań neurologicznych. Dobre efekty – poprawę sprawności ruchowej pacjentów, przynosi wszczepienie elektrycznej elektrody w określonej partii mózgu, która nie uszkadza go, a blokuje tylko pewne funkcje.

Zabiegi chirurgiczne i leczenie mają ułatwić choremu funkcjonowanie w codzienności, pomóc w żmudnej walce z ograniczeniami, jakie narzuca choroba.