woblery

Woblery

Woblery to przynęty spinningowe, uznawane za niezwykle trudne do opanowania. Głębokość i przejrzystość wody, siła uciągu prądu, ukształtowanie dna oraz gatunek łowionej ryby wymagają użycia odpowiedniej techniki i zastosowania odpowiedniego woblera.
Woblery przypominają pływające ryby i inne żyjątka wodne. Wykonane są z drewna, pianki, prasowanego styropianu lub balsy. Najważniejszą ich część stanowi korpus, w którego wnętrzu znajduje się druciany stelaż. Końce tego stelaża wystają na zewnątrz i służą do mocowania kotwiczek na kółkach łącznikowych. W przedniej części woblerów zlokalizowana jest łopatka, nazywana sterem głębokości. Jednakże produkowane są także przynęty nieposiadające tej części. Dzięki urozmaiconym kolorom oraz kształtom można je stosować zarówno w wodach bieżących, jak i stojących.
W zależności od ciężaru woblery dzielimy na: pływające, wolno tonące, tonące.
Woblery pływające mają dużą wyporność w stosunku do swojej wielkości. Niezastąpiona pływalność umożliwia połowy na znacznej odległości, wykorzystując prąd wody. Jest to przydatne podczas połowu klenia, jazi, boleni czy pstrągów. Pływalność umożliwia skokowe prowadzenie przynęty, poprzez czasowe zahamowanie zwijania żyłki kołowrotkiem i umożliwienie wypłynięcia przynęty na powierzchnię. Ponowne zwijanie żyłki doprowadza do nagłego zanurzenia woblera i wówczas następuje najwięcej brań. Minusem tego rodzaju przynęt jest mały ciężar, co uniemożliwia połów w wietrzną pogodę. Woblerami pływającymi można obławiać płytkie jeziorowe zatoki i starorzecza. Najlepsza skuteczność uzyskiwana jest w rzekach.
Woblery wolno tonące mają niewielkie dociążenie, przez co przynęta po zarzuceniu powoli opada na dno, by w pewnym momencie zatrzymać się w toni. Przy wolnym prowadzeniu utrzymują one poziomy tor pracy. Są skuteczne w płytkich jeziorach i starorzeczach, podczas połowu drapieżników żerujących w toni.
Woblery tonące mają duże obciążenie, dzięki czemu zanurzają się szybko. Zaletą jest obławianie stanowisk drapieżników, oddalonych znacznie od wędkarza. Ze względu na duży ciężar można nimi obławiać rzeczne przykosy, rynny i wymyte doły. Doskonale sprawdzają się w jeziorach i zaporówkach. Wadą tego rodzaju przynęt jest konieczność szybkiego prowadzenia tak, aby się nie zatrzymały.
Inny podział dotyczy kąta umiejscowienia steru w korpusie. Zgodnie z tym podziałem wyróżniamy woblery: płytko schodzące i głęboko schodzące.
Woblery płytko schodzące charakteryzują się dużym kątem między sterem a osią. Najczęściej wynosi on 90ο. Innymi słowy im łopatka jest bardziej pionowa w stosunku do lustra wody, tym wobler pracuje płycej. Woblery te sprawdzają się w płytkich łowiskach, a także, gdy drapieżniki żerują blisko powierzchni. Stały się one nieodzownymi przynętami nocnych połowów drapieżników, gdy ryby podpływają na piaszczyste łachy czy kamienne rafy.
Woblery głęboko schodzące wyróżniają się małym kątem między osią woblera a łopatką. Głębokość jest tym większa, im mniejszy jest kąt, ale także zależy od długości łopatki steru. Woblery o długich sterach nazywane są woblerami nurkującymi, a ich zaletą jest to, że można w krótkim czasie sprowadzić je na znaczną głębokość.
Istnieje także grupa woblerów niezawierająca steru głębokości, tzw. bezsterowce. Występują one w wersji pływającej i tonącej. Wiele z nich posiada kulki wewnątrz korpusu, które w trakcie prowadzenia emitują dźwięk. Mają one uszko do mocowania żyłki w przedniej części korpusu, jak i na jego grzbiecie. Woblerami bezsterowymi można łowić przy powierzchni, w toni i przy dnie. Ich angielska nazwa jerk- szarpany, związana jest ze sposobem łowienia, który polega na wykonywaniu krótkich szarpanych ruchów wędziskiem. Przypomina to spłoszoną rybkę, oderwaną od stada.
Na pracę woblerów ma wpływ wiele czynników, do których należy szerokość łopatki i jej długość w stosunku do korpusu. Woblery mające krótki ster w stosunku do korpusu, mają akcję agresywną o średniej amplitudzie drgań pionowych i poziomych. Natomiast woblery o takiej samej długości wyposażone w długi i wąski ster w stosunku do samego korpusu, charakteryzują się ostrą, agresywną akcją pionową z dużą amplitudą drgań i widocznym migotaniem bocznym.
Ważne jest także umiejscowienie uszka do mocowania żyłki. Wyróżnia się trzy najczęściej stosowane mocowania: uszko w przedniej części korpusu- akcja spokojna, średnio agresywna, wobler nie schodzi na większe głębokości; uszko w sterze głębokości- akcja agresywna, wobler szybko nurkuje i schodzi głębiej; uszko na grzbiecie woblera- bardzo agresywne w trakcie prowadzenia pionowego i poziomego.
Innym czynnikiem wpływającym na pracę wolerów jest kształt. Woblery wąskie pracują szybciej, amplituda drgań jest szybsza, natomiast woblery pękate dają się dobrze wyczuć na szczytówce wędki.
Obecnie istnieje wiele rodzajów woblerów, które różnią się akcją, kolorem, przeznaczeniem, pływalnością, itp. Można kupić je w każdym sklepie wędkarskim, ale nie można kupić umiejętności posługiwania się nimi.