ryby morskie

 

Z racji położenia Polski blisko Bałtyku, poruszymy w tym artykule problematykę ryb morskich zamieszkujących właśnie ten akwen. Wielu wędkarzy, chcąc całapać taaaaaaaką rybę wybiera się na połowy do Ustki, Władysławowa, czy też Kołobrzegu. Tam wynajmuje łodzie, bądź kutry i płynie w morze. Oczywiście, można posiłkować się informacjami przekazywanymi przez właścicieli kutrów na temat morza i zwierząt je zamieszkujących. Jednak dobrze jest też posiadać jakąś wiedzę własną, by czasem wyprowadzić tybaka z błędu, bądź być mistrzem ciętej riposty.

Przede wszystkim należy pamiętać, że Morze Bałtyckie to najsłabiej zasolone morze na świecie. Zasolenie w nim waha się (w zależności od rejonu) od jednego do pięciu promili. Dlatego zasiedlany jest on przede wszystkim przez ryby dwuśrodowiskowe, czyli takie które mogą żyć zarówno w wodach słonych, jak i słodkich. Typowe gatunki morskie można spotkać w rejonach o większym zasoleniu (Bałtyk zachodni, cieśniny duńskie), na północy, czy też wschodzie żyje najwięcej ryb słodkowodnych, ze względu na bardzo małe zasolenie wody.

Bałtyk południowy, dość mocno zasolony to rejon szczególnie bogaty w następujące gatunki ryb:
ryby przydenne, takie jak skarp, stronia, dorsz
ryby pelagiczne, żyjące w dużych ławicach – śledzie i szproty.
Ponadto można spotkać też gatunki pochodzące z sąsiadującego z Bałtykiem Morza Północnego gatunki, które potrafią przystosować się do niewielkiego zasolenia wód: sardele, belony, witlinki, ostroboki.

Gatunki spotykane na podwodnych łąkach, żyjące wśród morskich traw: wężynki, iglaki.
Na kamienistym, raczej płytkim dnie można spotkać przedstawicieli następujących gatunków: tasze, ostropłetwowce, węgorzyce

Płytkie, piaszczyste dno upodobały sobie następujące gatunki: babki, dobijaki, stronie, tobiasze.
Tych przedstawicieli możemy spotkać nawet podczas obserwacji płykich wód z plaży Bałtyku.

Inne gatunki, również często występujące w Bałtyku to: flądry, sole, sieje, turboty

Oto przedstawiamy krótką charakterystykę dwóch gatunków ryb, często spotykanych w Bałtyku. 

Belona jest rybą występującą w pelagiale. Jej ciało jest znacznie wydłużone, wrzecionowate. Szczęki długie, zęby małe, liczne i ostre. Ni eposiada w płetwach twardych promieni. Płetwa grzbierowa, brzuszna i odbytowa jest przesunięta w stronę ogona. Ciekawostką jest fakt, że jest szkielet belony zawiera substancję, która powoduje jego zielone zabarwienia. Substancja ta nosi nazwę biliwerdyny. Belony pływają w ławicach zaraz przy powierzchni wody. W czasie ucieczki przed drapieżnikami ryby wyskakują nad powierzchnię wody. Żywią się małymi rybkami oraz skorupiakami.

Szprot – Ciało wydłużone, w przekroju owalne. Łuski duże, koliste, głowa pozbawiona łusek. Szczęka dolna lekko wysunięta do przodu. Cechą charakterystyczną jest brak linii nabocznej, mimo to organy odpowiedzialane za czucie i orientację są bardzo dobrze wykształcone. Budowa zewnętrzna: Wydłużone, w przekroju owalne ciało z wyraźnym kilem na brzuchu; łuski kila ostro załamane, z końcem skierowanym ku tyłowi. Łuski koliste duże, cienkie, łatwo odpadające. Głowa bezłuska. Wieczko skrzelowe gładkie. Oczy z wąskimi powiekami tłuszczowymi. Szczęka dolna wysunięta. Brak linii bocznej (brak otworów linii grzbietowej, jednak boczne organy czuciowe. Płetwa ogonowa głęboko, widlasto wcięta. Grzbier szprota jest lekko niebieskawy lub zielonkawy, zaś boki i brzuch są srebrzyste. Maksymalnie szprot może osiągnąć długość 17 cm, dożywa 5-6 lat.  Pływają w ławicach, nocą bliżej powierzchni, w dzień bliżej dna, co jest związane z wędrówkami pożywienia szprotów – planktonu. Tarło odbywa się w płytkich wodach, wykluty narybek ma 4 mm długości, czas inkubacki wynosi tydzień.  Dojrzałość płaciową osiągają w 2-3 roku życia, przy długości ciała 10 -13 cm.

Turbot – Ciało wygrzbiecone, w przekroju niemal koliste. Ubarwienie turbotów zależy od koloru podłoża, a ciało od strony brzusznej nie zawiera pigmentu. Strona zabarwiona jest dodatkowo pokryta nieregularnie rozłożonymi, ostrymi wzgórkami kostnymi.  W Bałtyku spotykane są okazy dorastające do pół metra. Dojrzałość płciową osiągają w trzecim roku życia, tarło odbywa się latem. Żywią się głónie niewielkimi rybami.