strwardnienie rozsiane

Osoby chore na stwardnienie rozsiane mają szereg różnych objawów i są one bardzo odmienne u różnych pacjentów.  Z tego względu aby prawidłowo zdiagnozować tę chorobę i nie pomylić z inną, lekarz musi poddać pacjenta szeregom badań i obserwacji, aby mógł postawić prawidłową diagnozę kliniczną.

 Lekarz wpierw przeprowadza z pacjentem szczegółowy wywiad na temat jego życia, chorób, wszelkich występujących objawów jakie wystąpiły wcześniej bądź są obecne, których charakter może sugerować SM. Następnie przeprowadza szereg badań: badanie neurologiczne, badanie potencjału wzrokowego, słuchowego i somatosensorycznego, rezonans magnetyczny i nakłucie lędźwiowe.  Jednak nie we wszystkich przypadkach jest potrzeba robienia wszystkich tych badań. 

 Badanie neurologiczne wykaże wszelkie zmiany w ruchu gałek ocznych, koordynacji ruchowej, sile mięśni, utrzymaniu równowagi ciała, funkcjonowaniu narządów zmysłu itp.  Jak widać to badanie może wyryć szereg objawów charakterystycznych dla stwardnienia rozsianego, ale bardzo ważne jest wówczas wyeliminowanie innych chorób o podobnych symptomach.

 Kolejne badanie (potencjału wzrokowego, słuchowego i somatosensorycznego) przeprowadza się aby zmierzyć prędkość z jaką sygnały z mózgu przesyłane są za pomocą nerwów i pokaże one w jakim stopniu doszło do uszkodzeń układu nerwowego.  To badanie nie jest bolesne i nie wymaga pobytu w szpitalu.

 Natomiast rezonans magnetyczny polega na robieniu szczegółowych zdjęć warstw mózgu i rdzenia kręgowego, pokażą one również obszary uszkodzeń.

Z kolei badanie płynu mózgowo-rdzeniowego polega na pobraniu go z rdzenia kręgowego, wkłuwając igłę w dolny odcinek kręgosłupa.  Przy tym badaniu stosuje się miejscowe znieczulenie, więc nie jest ono bolesne, jednak po zakończeniu może boleć głowa, i należy po nim dużo pić aby uzupełnić płyny.  W pobranym płynie bada się układy protein, które u ludzi chorych na stwardnienie rozsiane tworzą pewne charakterystyczne formy.  We wczesnym etapie choroby ta metoda nie daje rozstrzygnięcia wyniku i stosuje się go wówczas gdy rezonans magnetyczny nie daje 100 % pewności.

 Jak widać, żadne z tych skomplikowanych badań z osobna nie da jednoznacznej diagnozy SM.  W wielu przypadkach dopiero te wszystkie badania, plus obserwacja objawów da prawidłowa diagnozę kliniczną.  Bardzo ważny jest fakt, że o 100 % pewnej diagnozie powiemy dopiero po wystąpieniu dwóch rzutów choroby.  Muszą one jednak trwać minimum 24 godziny, a odstęp między nimi musi wynosić miesiąc.  Jeżeli lekarz ma takie dane o pacjencie i w badanie neurologiczne stwierdzi jakieś odchylenia od normy charakterystyczne dla SM, wówczas niepotrzebne są kolejne badania aby postawić diagnozę.  Natomiast jeżeli chory miał tylko jeden rzut potrzebne są wszystkie opisywane wcześniej badania.

Jak wiadomo objawy stwardnienia rozsianego są bardzo różnorodne u różnych pacjentów i są one również podobne do objawów jakie charakteryzują szereg innych chorób.  SM daje objawy identyczne z wieloma innymi chorobami układu nerwowego, takimi jak: choroba Devica, choroba Schildera, choroba Marburga, stwardnienie koncentryczne Balo.  Podobne również do chorób neurologicznych typu: udary mózgu, guzy mózgu, oraz do wielu innych chorób takich jak. : zespół Arnolda – Chariego, chłoniaki, leukodystrofie, naczyniaki jamiste, neurosarkoidoza, bruceloza i wiele innych.

Dlatego aby prawidłowo zdiagnozować SM bardzo ważne jest zrobienie szeregu innych dodatkowych badań w celu wyeliminowania powyższych schorzeń.