Terapie

Terapie

Terapia psychodynamiczna opiera się na założeniach, że depresja wynika z nierozwiązanych, pewnych generalnych konfliktów, których korzeni należy upatrywać już w okresie dzieciństwa pacjenta. Celem tego typu terapii jest uświadomienie mu rzeczywistej wagi tych zależności i pomoc w wykształceniu adekwatnej dla nich postawy. Odbywa się to poprzez rozmowę z terapeutą, a pacjent uczy się jak funkcjonować z rodzącymi się w nim uczuciami dotyczącymi przeszłych przeżyć. Terapia psychodynamiczna może trwać kilka tygodni, miesięcy, a nawet przez długie lata.  

Terapia interpersonalna skupia się na zachowaniach i interakcjach, jakie zachodzą między członkami rodziny i przyjaciółmi chorego. Głównym celem tej terapii jest dokształcenie pewnych umiejętności komunikacyjnych oraz wpłynięcie na wzrost pewności siebie i szacunku do własnej osoby, w krótkim odstępie czasowym. Zazwyczaj, sesje odbywają się przez 3 do 4 miesięcy i bardzo dobrze wpływają na osoby, które doznały ciężkich przeżyć, jak żałoba po stracie bliskiej osoby, społeczne odizolowanie, czy ważne przeżycia życiowe, jak np. narodziny dziecka, które czasem mogą wywołać u matki szok poporodowy.

Terapia kognitywno – behawiorystyczna pomaga ludziom z depresją w rozpoznaniu i zmianie ich niedokładnych wyobrażeń na temat ich samych oraz otoczenia. Psychoterapeuta pomaga pacjentom zrekonstruować poprawne sposoby myślenia, przez zwrócenie uwagi na „dobre” i „złe” przypuszczenia, determinujące opinię o nich samych, jak i innych. Terapia kognitywno – behawiorystyczna zalecana jest pacjentom, którzy jakoby sami wpływają na stan utrzymującej się depresji. Stosuje się ją również w przypadkach, w których depresja powoduje cierpienie, zaburzenia bądź problemy z własną osobowością i tożsamością.

Terapia dialektowo – behawiorystyczna jest typem terapii kognitywno – behawiorystycznej. Głównym jej celem jest poprawienie u pacjenta umiejętności radzenia sobie ze stresem, kontrolowania emocji oraz poprawienie kontaktów międzyosobowych z innymi ludźmi. Terapia dialektowo – behawiorystyczna, swoje idee czerpie z systemu filozoficznego zwanego dialektyką. Opiera się on na koncepcji, że wszystkie relacje zachodzące w przyrodzie, swoją istotę znajdują we wzajemnych opozycjach, które w rezultacie tworzą całość, lub określając to bardziej akademicko – teza, antyteza, synteza. Terapia dialektowo – behawiorystyczna odpowiednia jest dla tych, którzy mają tendencje do samodzielnego zadawania sobie bólu – zarówno tych, którzy się okaleczają, jak i mających myśli samobójcze.

Najlepsze wynika osiąga terapia, której pacjent poddaje się w pełni i stosuje wytyczne dane mu przez psychoterapeutę. Efektywność terapii, zależy zatem od aktywnego w niej uczestniczenia. Wymaga to czasu, wysiłku i regularności. Wraz z rozpoczęciem terapii, powinno się wraz z terapeutą ustalić główne jej cele, poczym konsultować z nim, osiągane w miarę upływu czasu postępy. Jeśli nie jesteśmy przekonani co do formy, jaką powziął nasz terapeuta, lub po prostu źle się czujemy uczestnicząc w niej, porozmawiajmy z nim na temat możliwości zmiany sposobu leczenia. Zaprzestanie go, z pewnością nie wyjdzie nam na dobre, zwłaszcza jeśli nastąpiłoby gwałtownie.